HYMN DO BOGA

[Administrator]

Hymn do Boga.
Twórco natury, Boże wieczny, niepojęty!
Podnoszę myśl ku Tobie, wdzieram się do tronu,
Nikczemny, drobny robak, lecę w te odmęty,
Gdzie wieczność niepoczęta, trwała, nie zna zgonu.
Do szczytu niedostępnej i tajnej stolicy
Dusza ma pragnie wzbić się, wyżej wznieść nad zorze
Wesprzej ją wszechmocnością Twej dzielnej Prawicy,
Żebrze, korzy się, czołga nędzny proch w pokorze.
Gdy zwracam mą uwagę, sam się nie poznaję,
Niewzruszoną tych światów gdy władasz potęgą;
Myśl ma niknie w przepaściach, rozum mój ustaje,
Osłupiały zdziwiam się nad mądrości księgą.
Tron ten, któremu służy wieczność za podnoże,
Niepojęte jestestwo dzierży i zasiada:
Zna, co było, co będzie, wszystko stworzyć może;
Niezrównane w swych dziełach samo jedno włada.
Rzekłeś – stanęły światów milijony razem,
Człek w wieczności ukryty uczuł swoją bytność,
Niezgasłe ogniów światła za Twoim rozkazem
Oświecają tę bryłę, głoszą twórczą istność.
Już dusza zasilona drogę ma wskazaną,
Natura ciało żywi darami hojnemi;
Wszystko człeku pod rządy z góry jest oddano,
Nie braknie, wszystko mamy do życia na ziemi.
Ta bryła ziemi Twojej wielka i obfita,
Żywność swą nieskurczoną ręką nam wydaje:
Niespracowana rodzi, zieleni, rozkwita,
Licznych owoców darem żywi swoje kraje.
Boże! z Twojej dobroci ten płód i to życie,
Twoje wyroki święte, niedościgłe, skryte,
Nagradzając ból, troski w tym życiu sowicie,
Przeznaczyły w wieczności szczęście nieprzeżyte.
Wszystko, co mam, co mogę – są to Twoje dary;
Mądrość Twa niepojęta i natury sprawa
Wiek mój młody utwierdza, a zasila stary:
Bieg wszystkiemu zakreśla Twa dzieIna ustawa.
Boże! Tyś nadał cnotę, człowiek dał jej cienie;
Jeśli z drogi Twej zboczy, miej litość, proszę Cię,
Niech szczere serca mego i ust moich pienie
Przebłaga, zbliży k Tobie obłąkane dziecię.
Natchnij mnie mocą prawdy, utwierdź stałą wiarą
Niech dobroć Twa Ojcowska w pomocy mi staje,
Niech dusza moja będzie Twej woli ofiarą:
W pokorze serca padam, Tobie się oddaję.
Jędrzej Świderski.

[Administrator]

Nie umieszczona w śmiertelnym rozumie,
Co świat dźwignąwszy, rządzisz wszytkowładnie,
Sprawczyni wieczna, o której człek umie
To tylko mówić, żeć nigdy nie zgadnie.

Pochwały moje i wytworne pienia
Cóż względem Ciebie są, ogromny Panie?
Pozbywa kropla z istotą imienia,
Gdy się w bezdennym zamknie oceanie.

Ty sam znasz siebie, boś Bóg: Ty sam sobie
Niechybnym celem kochania i części.
Ja, lichy zlepek, próżno się sposobię:
Nigdy się wieczność w czasie nie pomieści.

Oddając jednak, Twórco, hołd powinny,
Wiedząc, żem czynem Twojego ramienia;
Jeśliś mię stworzył ze znikomej gliny,
Nie gardź daniną marnego stworzenia.

Co mam, to Twoje: wszytko Ci oddawa
Pokorny umysł, wdzięczny za Twe dary;
Jeśli w szczególnych czego nie dostawa,
Weź mię całego w zupełność ofiary.


ADAM NARUSZEWICZ 1733 -1796


Za: https://katolickapolonia.com/Piesni/...a-Wierszem.htm