Pokuta
Wszyscy powinniśmy odpokutować
- Czym jest grzech? Jaki wpływ mają na nas nasze grzechy?
Wiara w Jezusa Chrystusa prowadzi w naturalny sposób do pokuty. Od czasów Adama po dzień dzisiejszy istnieje na świecie potrzeba odpokutowania. Pan pouczył Adama: „Dlatego nauczaj swoje dzieci, że wszyscy ludzie, wszędzie, muszą odpokutować, bo inaczej nie mogą odziedziczyć królestwa Boga, albowiem żadna nieczysta rzecz nie może tam zamieszkać ani przebywać w Jego obecności” (Mojżesz 6:57).
Przychodzimy na ziemię, aby wzrastać i rozwijać się. Ten proces trwa przez całe życie. Podczas tego okresu każdy z nas grzeszy (zob. List do Rzymian 3:23).
Wszyscy mamy potrzebę odpokutowania. Czasami grzeszymy z powodu niewiedzy, czasami przez naszą słabość, a czasem z powodu umyślnego nieposłuszeństwa. W Biblii czytamy, że „nie ma na ziemi człowieka sprawiedliwego, który by tylko dobrze czynił i nie grzeszył” (Ks. Kaznodziei Salomona 7:20) i że „jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma” (I List Jana 1:8).
Czym jest grzech?
Jakub powiedział: „Kto więc umie dobrze czynić, a nie czyni, dopuszcza się grzechu” (List Jakuba 4:17). Jan opisał grzech jako „[wszelką] nieprawość” (I List Jana 5:17) oraz jako „[przestępstwo] zakonu” (I List Jana 3:4).
To dlatego Pan powiedział: „Wszyscy ludzie, wszędzie, muszą odpokutować” (Mojżesz 6:57). Każdy, kto żył na ziemi, popełnił grzech, za wyjątkiem Jezusa Chrystusa, który wiódł doskonałe życie. W Swojej wielkiej miłości Ojciec Niebieski zapewnił nam możliwość odpokutowania za nasze grzechy.
Stawanie się wolnymi od naszych grzechów poprzez pokutę
Pokuta to sposób dany nam, abyśmy stali się wolni od naszych grzechów i otrzymali za nie przebaczenie. Grzechy spowalniają nasz rozwój duchowy i mogą go nawet zatrzymać. Pokuta umożliwia nam dalszy duchowy wzrost i ponowny rozwój.
Przywilej odpokutowania jest możliwy dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.
Jezus zapłacił za nasze grzechy w sposób nie w pełni dla nas zrozumiały. Prezydent Joseph Fielding Smith powiedział:
„Odczuwałem ból, wy odczuwaliście ból i to czasami bardzo silny; ale nie jestem w stanie pojąć bólu, […] który może sprawić, że krew jak pot uchodzi z ciała. To było coś strasznego, coś potwornego. […]
[…] Żaden człowiek urodzony na tym świecie nie mógł znieść ciężaru, jaki został nałożony na Syna Bożego, kiedy dźwigał moje i wasze grzechy oraz umożliwiał nam uwolnienie się od naszych grzechów” (Doctrines of Salvation, wyb. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], 1:130–31; kursywa w oryginale).
Pokuta czasem wymaga wielkiej odwagi i siły, wielu łez, nieustających modlitw oraz niestrudzonych wysiłków w przestrzeganiu przykazań Pana.
Zasady odpokutowania
- Jakie są zasady odpokutowania?
Do nauczycieli: Tworzenie listy może rozbudzić zainteresowanie i pomóc uczącym się w skupieniu w uwagi. Omawiając z członkami klasy czy członkami rodziny zasady odpokutowania, możesz poprosić kogoś o zapisywanie tych zasad na tablicy lub na dużej kartce papieru.
Prezydent Spencer W. Kimball powiedział: „Nie istnieje żadna królewska droga wiodąca do odpokutowania, żaden uprzywilejowany sposób uzyskania przebaczenia. Każdy człowiek musi podążać tą samą drogą, bogaty czy biedny, wykształcony lub nie, wysoki czy niski, książę czy nędzarz, król czy zwykły obywatel” (Teachings of Presidents of the Church: Spencer W. Kimball [2006], 38; kursywa w oryginale).
Musimy dostrzec nasze grzechy
Aby odpokutować, musimy przyznać się sami przed sobą, że zgrzeszyliśmy. Jeżeli tego nie zrobimy, nie możemy odpokutować.
Alma poradził swojemu synowi Koriantonowi, który nie był wierny swemu powołaniu na misjonarza i popełnił poważne grzechy: „Niech twoją udrękę stanowią tylko twe grzechy, doprowadzając cię w ten sposób do nawrócenia. […] Nawet w najmniejszym stopniu nie staraj się usprawiedliwić z popełnienia grzechów” (Alma 42:29–30). Pisma święte dodatkowo przestrzegają nas przed usprawiedliwianiem naszych grzesznych czynów (zob. Ew. Łukasza 16:15–16).
Nie możemy ukryć żadnego czynu przed nami samymi ani przed Panem.
Musimy czuć żal za nasze grzechy
Oprócz dostrzeżenia naszych grzechów, powinniśmy odczuwać szczery żal za to, co uczyniliśmy. Powinniśmy czuć, że nasze grzechy są czymś okropnym. Musimy chcieć pozbyć się naszych grzechów i porzucić je. Pisma święte mówią nam: „Ci wszyscy, co się ukorzą przed Bogiem i pragną zostać ochrzczeni, i przyjdą ze złamanym sercem i skruszonym duchem i […] prawdziwie odpokutowali za swoje grzechy […] przyjęci zostaną do Jego kościoła przez chrzest” (NiP 20:37).
Musimy wyrzec się naszych grzechów
Nasz szczery żal powinien doprowadzić nas do wyrzeczenia się (zaprzestania czynienia) naszych grzechów. Jeżeli dopuściliśmy się kradzieży, nie będziemy więcej tego robić. Jeśli skłamaliśmy, nie będziemy więcej kłamać. Jeśli popełniliśmy cudzołóstwo, zaniechamy tego grzechu. Pan objawił Prorokowi Józefowi Smithowi: „Przez to możecie wiedzieć, czy człowiek odpokutował za swe grzechy — oto wyzna je i wyrzeknie się ich” (NiP 58:43).
Musimy wyznać nasze grzechy
Wyznanie naszych grzechów jest bardzo ważne. Pan nakazał nam wyznawać nasze grzechy. To zdejmuje ogromny ciężar z grzesznika. Pan obiecał: „Ja, Pan, przebaczam grzechy i litościw jestem tym, co je wyznają w pokorze serc” (NiP 61:2).
Musimy wyznawać Panu wszystkie nasze grzechy. Ponadto musimy wyznać odpowiednim władzom kapłańskim poważne grzechy — takie jak cudzołóstwo, wszeteczeństwo, stosunki homoseksualne, przemoc wobec małżonka lub dziecka oraz sprzedaż bądź używanie narkotyków — grzechy, które mogą wpłynąć na nasz status w Kościele. Jeżeli popełniliśmy grzech wobec drugiego człowieka, powinniśmy wyznać go osobie, którą zraniliśmy. Niektóre mniej poważne grzechy dotyczą jedynie nas samych i Pana. Grzechy te mogą zostać wyznane Panu na osobności.
Musimy dokonać rekompensaty
Częścią pokuty jest dokonanie rekompensaty. To oznacza, że powinniśmy naprawić wszelkie wyrządzone przez nas zło na tyle, na ile to możliwe. Na przykład, złodziej powinien zwrócić to, co ukradł. Kłamca powinien wyznać prawdę. Plotkarz, który oczernił charakter danego człowieka, powinien starać się przywrócić dobre imię osobie, którą skrzywdził. Jeśli będziemy tak czynić, Bóg nie wspomni o naszych grzechach, kiedy będziemy sądzeni (zob. Ks. Ezechiela 33:15–16).
Musimy wybaczać innym
Istotną częścią pokuty jest wybaczanie tym, którzy zgrzeszyli wobec nas. Pan nie przebaczy nam, dopóki nasze serca nie zostaną w pełni oczyszczone z nienawiści, goryczy oraz złych uczuć wobec innych (zob. 3 Nefi 13:14–15). „Przeto powiadam wam, że powinniście sobie nawzajem wybaczać; bowiem ten, co nie odpuszcza bratu jego przewinień, stoi pełen winy przed Panem; bowiem pozostaje w nim większy grzech” (NiP 64:9).
Musimy przestrzegać wszystkich przykazań Boga
Aby dopełnić procesu naszego odpokutowania, musimy przestrzegać przykazań Pana (zob. NiP 1:32). Nie odpokutowaliśmy w pełni, jeśli nie płacimy naszej dziesięciny, nie zachowujemy świętości dnia Sabatu czy Słowa Mądrości. Nie odpokutowaliśmy, jeśli nie popieramy władz Kościoła oraz jeśli nie kochamy Pana i naszych bliźnich. Jeżeli nie modlimy się i jesteśmy nieuprzejmi wobec innych, z pewnością nie odpokutowaliśmy. Kiedy odpokutowujemy, nasze życie ulega zmianie.
Prezydent Kimball powiedział: „Najpierw trzeba odpokutować. Po zajęciu tej wygranej pozycji, trzeba żyć według przykazań Pana, aby ją utrzymać. To jest konieczne, aby uzyskać pełne wybaczenie” (Teachings of Presidents of the Church: Spencer W. Kimball, 43).
- Czym się różnią nauki zawarte w tym rozdziale od fałszywej opinii, że pokuta polega na wykonaniu szeregu prostych kroków bądź podjęciu rutynowych działań?
W jaki sposób pokuta może nam pomóc
Kiedy odpokutowujemy, Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa znajduje w pełni zastosowanie w naszym życiu, a Pan wybacza nam nasze grzechy. Stajemy się wolni od niewoli grzechu i odnajdujemy radość.
Alma zrelacjonował swoje doświadczenie odpokutowania ze swoich grzechów z przeszłości:
„Dusza moja cierpiała w największym stopniu udrękę wszystkich moich grzechów.
Przypomniałem sobie wtedy wszystkie swoje grzechy i występki, i cierpiałem za nie męki piekła.
Wiedziałem, że działałem przeciwko memu Bogu i że nie przestrzegałem Jego świętych przykazań.
[…] I tak wielkie były niegodziwości, które popełniłem, że myśl o tym, że stanę przed mym Bogiem napawała mnie przerażeniem nie do opisania.
[…] I gdy tak cierpiałem, dręczony wspomnieniem moich licznych grzechów, przypomniały mi się słowa ojca, gdy nauczał o przyjściu Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który zadośćuczyni za grzechy świata.
Uchwyciłem się tej myśli i w sercu błagałem: Jezusie, Synu Boży, zmiłuj się nade mną. […]
I gdy to pomyślałem, nie pamiętałem więcej o bólu. […]
Jak wielka była moja radość i jak cudowne światło, które zobaczyłem!
Duszę moją przepełniła radość tak silna, jak silny był mój ból!
[…] Nie ma nic tak cudownego i słodkiego jak radość, której doznałem” (Alma 36:12–14, 17–21).
- W jaki sposób pokuta i przebaczenie przyniosły Almie radość?
Niebezpieczeństwo odwlekania pokuty
- Jakie mogą być konsekwencje odwlekania pokuty?
Prorocy głosili: „To życie dane jest ludziom, aby przygotowali się na spotkanie z Bogiem” (Alma 34:32). Powinniśmy odpokutowywać na bieżąco każdego dnia. Kiedy wstajemy rano, powinniśmy zajrzeć w głąb siebie, aby wiedzieć, czy Duch Boga jest z nami.
Wieczorem, zanim pójdziemy spać, powinniśmy przemyśleć nasze uczynki i słowa wypowiedziane tego dnia oraz poprosić Pana o pomoc w dostrzeżeniu tego, za co powinniśmy odpokutować.
Odpokutowując każdego dnia i prosząc Pana o wybaczenie nam naszych grzechów, będziemy codziennie doświadczać procesu doskonalenia się.
Tak jak w przypadku Almy, nasze szczęście i radość mogą być cudowne i słodkie.
Źródło: https://www.churchofjesuschrist.org/...tance?lang=pol
