Dogmat świętych obcowanie zaniedbywanym i niewykorzystywanym skarbcem kościoła

Dogmat świętych obcowanie zaniedbywanym i niewykorzystywanym skarbcem kościoła


Teksty wybrane z objawień prywatnych Księdza Prałata Ottavio Michelini (zm. 15.10.1979) z książki "Confidenze di Gesu a un Sacerdote". ŚWIĘTYCH OBCOWANIE


22. 09. 1975 r.
Don Ottavio pisz Mój synu!
Już wiele razy mówiłem ci, że jestem Miłością. Tam gdzie miłość, tam jestem Ja. Jestem Miłością nieskończoną, wiekuistą, niestworzoną. Przyszedłem na ziemię, by z Bogiem pogodzić i połączyć ludzkość, którą nienawiść Mu odebrała.

Miłość dąży z samej natury do zjednoczenia, tak jak nienawiść ze swej natury dąży do podziału.

Jesteśmy Trzej lecz nieskończona Miłość wspólnie łączy nas w Jedno, w Jedną Naturę, Istotę i Wolę.

Miłość doprowadza Mnie, Słowo Wiekuiste Boga, które Ciałem się stało, do złożenia się w ofierze, aby przeze Mnie człowiek mógł się złączyć z Bogiem i stać się ze Mną jedno, jak Ja Jedno jestem z Moim Ojcem, który Mnie posłał.

Synu, od przeszło stu lat materializm jak ciemny i gęsty cień zasłania większą część ludzkości. Nawet w Moim Ciele Mistycznym, czyli w duszach wielu wiernych kapłanów zaciemnił dogmat Obcowania Świętych, który jest wielką rzeczywistością duchową, żywą, prawdziwą i działającą w niebie i na ziemi.

Brak słów odpowiednich do wyrażenia tej wielkości, mocy i pełnego życia i miłości działania. W mowie naszej brak właściwych wyrazów na opiasanie tej niewidzalnej i tajemniczej wymiany, która centrum swoje ma w Moim Najmiłosierniejszym Sercu.

Mało jest dusz, które to zrozumiały i mało kapłanów, którzy poza abstrakcyjną wiarą żyją czynnie tym zjednoczeniem z Błogosławionymi w niebie, z duszami oczekującymi w czyśćcu i ich braćmi walczącymi na ziemi. Wbrew ogólnemu mniemaniu śmierć nie jest końcem działania dusz. Śmierć, którą precyzyjnie nazywać się powinno "przejściem", jest naprawdę przejściem z czasu do wieczności, która nie kładzie kresu czynności duszy tak w dobrym jak i w złym.

W każdej rodzinie utwierdzonej w miłości, każdy z jej członków przyczynia się do wspólnego dobra jakby w zamian za dobra otrzymane i dane wspólnie. O wiele wyższym stopniu dzieje się tak samo w wielkiej rodzinie wszystkich dzieci Bożych walczących na ziemi, oczekujących w czyśćcu lub szczęśliwych w Niebie.
O tej wielkiej rzeczywistości Bosko-ludzkiej, płynącej z Mojej Ofiary na Krzyżu, trzeba więc mieć dokładne pojęcie, aby coraz to bogatsza była w boskie owoce wiary.

Trzeba więc -
- mocno wierzyć w dogmat Obcowania Świętych,
- gdy mówi się o rodzinie dzieci Bożych, kapłani powinni dobrze wyjaśnić, że do tej rodziny należą pielgrzymujący na ziemi, dusze oczekujące w czyśćcu i sprawiedliwi w Niebie czyli Święci.

Kapłani, z których wielu prawie wyłącznie mówi o kwestiach społecznych, żaląc się słusznie nad popełnionymi niesprawiedliwościami, by współczuć swym braciom walczącym, prawie zawsze zapominają o większych niesprawiedliwościach popełnionych z krzywdą dla braci cierpiących w czyśćcu. By zapomnieć o tym, trzeba albo nie wierzyć w czyściec albo w straszliwie znoszone tam cierpienia.

Potrzeba pomocy dla tych dusz jest o wiele większa niż dla najbardziej cierpiących ludzi na ziemi.

Dalej, szczególnie ci mają większy obowiązek miłości i sprawiedliwości wobec dusz cierpiących, przez których dusze w czyśćcu cierpią z powodu ich złych przykładów, co często bywa, lub kiedy byli wspólnikami popełnionego zła czy okazją do grzechu.

Gdy czyjaś wiara nie ma wpływu na jego działanie już nie jest wiarą.

Synu, trzeba wyraźnie wiedzieć o tym, że poza grobem życie trwa nadal. Ci wszyscy, którzy wyprzedzili nas ze znakiem wiary, czy są w czyśćcu czy w Niebie, kochają nas nadal miłością czystszą, żywszą i większą.

Oni bardzo pragną pomóc wam w znoszeniu ciężkich prób życiowych, byście osiągnąć mogli, tak jak oni już osiągnęli, wielki cel waszego życia.

Oni dobrze znają wszelkie niebezpieczeństwo i zasadzki grożące waszym duszom. Jednak ich pomoc dla was jest mocno uwarunkowana waszą wiarą i waszą dobrą wolą podążania za nimi z modlitwą i ufnością w ich skuteczne wstawiennictwo u Boga i Najświętszej Maryi Panny.

Jeśli kapłani i wierni ożywieni są żywą wiarą w niewyczerpane pomoce łaski oraz w pomoc i dary, które mogą zaczerpnąć z dogmatu Obcowania Świętych doświadczają, że ich moc nad siłami złego ducha stokrotnie się zwiększy.

Niezgłębionym bogactwem i mocą ubogaciłem Moją wielką rodzinę i jeszcze ją wzmacniam niezwyciężoną mocą nieskończonej i wiecznej Miłości.

Niech moi kapłani pouczają wiernych w prostych i jasnych słowach mówiąc, że wasi bracia, którzy dokonali już na ziemi swą doczesną pielgrzymkę nie odłączają się od was i nie są od was daleko.

Mówcie, że względem was nie są oni bezczynni ani bierni, że w nowym stanie życia, doskonalszym od waszego są przy was i was kochają.

W miarę i stosownie do osiągniętej przez nich doskonałości biorą oni udział we wszystkich troskach Mego Ciała Mistycznego. Powtarzam wam, że waszej wolnej woli nie mogą usunąć- ale gdy wasza wiara i wezwania zwracają się do nich, wtedy są przy was i jeszcze bardziej zbliżają się w walce z diabłem.

Oni patrzą na was, idą za wami i wspomagają w miarę określoną przez waszą silną wiarę i wolę.

Mój synu, ileż to olbrzymich skarbów przygotował Mój Ojciec dla was! Jakież olbrzymie, niewykorzystane źródła! Ileż na próżno zmarnowanych możliwości dobra. Twierdzą, że wierzą ale nie postępują zgodnie z tym, co głoszą.

Błogosławię cię. Kochaj Mnie!

Źródło: https://adonai.pl/wiecznosc/?id=164